Vijf uur was het.
Ik ga tv kijken, zei ze en liep naar de woonkamer.
O nee, dacht ik, daar gaan we weer.
Ik stapte ook uit bed en bedacht wat ik moest zeggen. Normaal zeg ik iets als Het is nog nácht Bo! en dan (afhankelijk van hoe moe ik zelf ben) iets variërend tussen Ga maar weer lekker slapen en een strenger Terug naar je bed!
Nu moest ik even nadenken. Ik had van de week namelijk de workshop How2talk2kids gevolgd.
Niet dat je dan na één avond trucjes leren ineens perfect luisterende kinderen hebt, maar als er iets verbeterd kon worden, waarom zou je het dan niet proberen?
Je in je kind inleven zodat het zich begrepen voelt (en dan vanzelf gaat luisteren) was me bijgebleven.
En dus zei ik iets als: Wat zou het fijn zijn als we allemaal lekker om 5 uur op zouden staan hè?
Ik probeerde nog geloofwaardig te klinken ook.
Het gewenste effect, dat ze zelf denkt Ja, dat zou fijn zijn, maar ja, dat kan natuurlijk niet, laat ik ook maar weer lekker gaan slapen, bleef uit.
Stoïcijns bleef mijn meisje zitten. Haar optillen (zwaar) en terug in bed leggen heeft doorgaans al helemaal geen effect, sterker nog, dat verergert het alleen maar of lukt überhaupt niet.
Jippe was ondertussen achter me aangedribbeld. Met zijn 3 jaar stond hij in de deuropening en zei:
Mama zegt nee Bo. Kom, naar bed!
