En daar stond ik dan.
Drie plastic tassen in mijn ene hand, een gescheurde (papier, geen bodem) in de andere. Al mijn spulletjes, alle cadeautjes die ik zo zorgvuldig had uitgezocht, lagen op de grond. In de sneeuw. Ik knielde en vloekte in stilte.
Mensen passeerden.
Ze liepen me voorbij en keken naar de prullaria op de grond. Hier en daar hoorde ik een opmerking. Tja, daar ligt het dan. En: Je had beter een goeie tas kunnen kopen. “Vond het te zwaar?” Ha. Ha. Ha. Eén man vond het zelfs nodig om extra lollig te roepen: Dat wordt rapen, meisje!
Niemand stopte. De spulletjes waren best een eind weggerold maar niemand bukte zich om me iets aan te geven. Ik zat op mijn hurken tussen de tassen in de sneeuw en iedereen liep door. Een donkere wolk vormde zich boven mijn hoofd. Dus dit is tegenwoordig de medemens.
Mevrouw? Voor me stond een verkoper, ik schatte hem een jaar of twintig. Ik zag u door de winkelruit. Hij wees op een naburig pandje en gaf me een grote rode SetPoint tas. Inderdaad, SetPoint. (Noteert u dat even?) Die kunt u wel gebruiken. Daarna hielp hij me de spullen oprapen.
Zo kan het dus ook, dacht ik. Hulde voor SetPoint. Inderdaad, ik maak ongegeneerd reclame nu. En dat doe ik uiteraard expres. Wie wat geeft, die krijgt wat terug. Is dat een uitdrukking?
Nu wel.
