Poedelnaakt, op een witte bangmaker na

Het had zo leuk kunnen zijn. Vier dagen lang met een vrijgezelle en in Venetië woonachtige DJ, slenteren door de steegje...

Het had zo leuk kunnen zijn. Vier dagen lang met een vrijgezelle en in Venetië woonachtige DJ, slenteren door de steegjes van de stad der romantiek. Mee naar optredens waar hordes Italiaanse schonen smachtend zouden kijken naar de man op het podium die als geen ander met alle knoppen overweg kan. En dan wetende dat zijn handen alleen mij zouden signeren. Zo had het kunnen zijn. Ja, had gekund. Maar was ’t niet. Verre van.

De vrijgezelle DJ bleek een nukkige Libanees van het soort ‘dictator’. Eentje die niet wilde wachten totdat er gras over zou groeien. Spijkers met koppen is zijn credo. Ik ben namelijk nog maar koud uit het vliegtuig of ik word overdonderd door een enthousiaste tong in mijn mond die al roerend verwoedde pogingen doet me een aangenaam welkom te heten. Mission mislukt. Doorgaans word ik lichtelijk agressief van mensen die niet lekker kunnen zoenen (met mij). Zo geschied ook deze keer. Maar ik hou me in, hij heeft namelijk vrienden meegenomen om me op te halen. Wel is me direct duidelijk dat de hierboven beschreven scene, over dat romantisch slenteren enzo, geen realiteit zal worden. Niet nu, niet hier en niet met hem. Nooit niet.

Later die avond komen we aan bij zijn appartement. Deze is piepklein en voorzien van een huisgenoot. Gevolg: samen met dictator in één bed (lees: uitklapbankje). Vanwege zijn thema ‘spijkers met koppen’, staat de dictator in een mum van tijd nakend voor me, met een ‘whoaaa who’s your Daddy -blik’ in zijn ogen en een witte bangmaker* om zijn bilpartij. Mijn blik verschilt op dat moment lichtelijk van de zijne: ik kijk zoals een hert kijkt in het felle licht van de koplampen van een auto, vlak voor het arme beestje aangereden wordt. Dat blijft de dictator niet onopgemerkt, wat zorgt voor een ietwat gespannen gesprek met een man waar ik de komende vier dagen nog, op zijn minst, door één deur moet.

Met een centimeter of tien tussen onze ruggen (meer was niet mogelijk) proberen we op het uitklapbankje de slaap te vatten. Dictator vat deze direct en start een snurkrepertoire alsof zijn leven ervan af hangt. Uren later lig ik nog met beide ogen wagenwijd open. Ik ben bekaf.

Ken je dat? Dat als je je ergens mateloos aan irriteert dat je dan ineens alles negatief en delen in close-up gaat zien? Dat kleine rode vlekje op zijn neus is in mijn ogen nu een enorme kloppende beginnende puist, en ook besef ik me nu hoe enorm hij eigenlijk is. Een pens van heb ik jou daar. Als ik zou willen pas ik vijf keer in hem. Dat wil ik niet.

Als de ochtend langzaam aanbreekt, loop ik even naar buiten. Wil weg. Weg van het geronk. Het miezert een beetje. Ik ga op een stoepje zitten en kijk uit over het water. De eerste gondeliers doen alweer hun werk, terwijl ik zachtjes begin te huilen. Ik bel een hotel en reserveer een kamer.

* Een ‘witte bangmaker’ is een oversized witte (soms gelig vanwege ouderdom) onderbroek voor mannen. Daar word ik een beetje bang van.

Ik moest ineens aan dit verhaal denken omdat een collega laatst aan mij moest denken toen hij een film keek. Het bleek de film ‘Yes Man’ met Jim Carrey. Gelukkig was het niet omdat hij me op Jim Carrey vind lijken, maar omdat ik soms in allerlei (bijzondere) situaties beland aangezien ik sneller geneigd ben ‘ja’ te zeggen dan ‘nee’. “Je bent een Yes Woman“, zei hij. Ja, daar zit wat in. Overigens heb ik tijdens deze reis naar Venetië een heel leuk stel ontmoet. We zijn praktisch buren en hebben nog steeds contact. Wanneer je veel ‘ja’ zegt moet je af en toe even op wat blaren zitten, maar het kan je juist ook veel opleveren. Wel boek ik voortaan, in ieder geval voor de eerste nacht, een hotel…

Laatste nieuws