M. is de laatste tijd veel bezig met geld. Hij wil klusjes doen om centjes te verdienen en graaft met regelmaat in zijn speelgoed op zoek naar spullen die hij op een kleedje kan verkopen. Vaak moet ik hem daar enigszins bij afremmen. Want voor het opruimen van je kamer verdien je wat mij betreft wel een aai over je bol maar geen geld. En sambaballen, zelf gemaakt van wc rollen, zijn op de tweedehandsmarkt natuurlijk niets meer waard.
Toen ik hem dat voorzichtig probeerde te vertellen, riep M. koppig: Nou en, ik ga tóch op straat zitten! En vervolgde zuchtend, toen ik streng riep dat dat écht niet mocht, Ok, op de stoep dan. Alsof ik alleen moeite zou hebben met de locatie van zijn beoogde bezigheid..
Maar initatiefrijk is hij wel, dat moet ik hem nageven. Want toen het straatverkopen niet eerder haalbaar bleek dan 30 april volgend jaar, begon hij met het uitdelen van bekeuringen. Bekeuringen?, denk je nu misschien. Nou die zijn er hoor, voor junioragenten. De diender in spé kan daarop zelf het bedrag uitschrijven, voor overtredingen als Met de step op de stoep fietsen of Verkeerd parkeren met de skelter. M. kruist doorgaans alle mogelijkheden aan, en is oprecht verontwaardigd als we vervolgens weigeren onze door hem opgelegde boete te betalen.
Onlangs merkte ik pas echt hoe commercieel mijn zoon is ingesteld. We liepen samen over straat, toen een jongen me aansprak met de vraag of ik een gratis krant wilde. Die weiger ik altijd, omdat ik geen zin heb in het daaropvolgende gesprek over een (proef)abonnement. Ik bedankte hem dus vriendelijk, waarop M. me ongelovig aan keek. Mam, zei hij, die moet je meenemen hoor! Je moet alle kranten die je gelezen hebt bewaren, want als ik tien ben, ga ik ze bezorgen, en heel veel geld verdienen!
Oh jee. Tijd voor weer een goed gesprek. Of twee. Over de waarde van geld. En de waarde van kranten.
