Kuikentje

Grote goden, wat voel ik me soms eenzaam… Geen zorgen hoor, want het komt allemaal wel weer goed als we verhuisd zijn (…...

Grote goden, wat voel ik me soms eenzaam… Geen zorgen hoor, want het komt allemaal wel weer goed als we verhuisd zijn (…….hoop ik…..) maar 2 jaar en drie maanden zonder vrienden gaat je niet in de koude kleren zitten. Vooral niet omdat ik in Nederland altijd vrienden had. ‘Beste’ vriendinnen om alles mee te delen, mee uit te gaan, te gaan lunchen, shoppen, koffie drinken enz., goede vriendinnen om eigenlijk hetzelfde mee te doen alleen misschien iets minder op het deelgebied, vrienden om eindeloos mee te lullen -vaak online-, vriendinnen om mee uit te gaan (die dan niet in andere gebieden van mijn leven te vinden waren), familie om samen mee te gaan eten of gewoon even gezellig mee te kletsen.. En van dat alles opeens naar ‘niks’. Het is niet niks en het doet me vaak zoveel pijn.

En toen ik een tijdje geleden dit plaatje op FB zette (als een soort hint zeg maar), vond iedereen hem grappig. Niemand had de werkelijke reden door waarom ik het erop gezet had. Ik heb het maar zo gelaten.. Ik voel me per slot van rekening niet ALLEEN MAAR zielig en eenzaam, dus waarom zou ik zeuren?

Maar de eenzaamheid word me af en toe echt teveel. Dan kan ik mijn tranen niet tegenhouden, verkrampt mijn keel, kan ik niet meer slikken, heb ik het gevoel alsof er een gapend gat in mijn hart zit en ik kapot ga van binnen. Maar na een half uurtje verman ik mezelf maar weer. Want niemand heeft iets aan een huilende Dewi, toch? Bovendien zal het na de verhuizing vast wel beter gaan. Hopen we.

Laatste nieuws