Opa en Oma kochten van beide kinderen een setje.
Pake en Beppe ook (hoewel, die kochten eigenlijk een half setje per kind, want we maakten een setje van de helft van Oudste en de helft van Jongste).
Natuurlijk (zucht), kopen wij ook een setje van elk kind. Oh wacht, wij kopen in totaal drie setje natuurlijk, want dat andere half om half setje schaffen wij ook aan.
Het geld wordt snel in de zakjes gedaan, de aanschaf genoteerd op de bestellijsten.
Maar dan zijn er nog steeds setjes over.
Setjes van acht zelfgetekende kerstkaarten. Acht kaarten per setje. Zes euro per setje.
“Ik moet langs de deuren mamma” vertelt Oudste “dan kan ik proberen die andere setjes ook te verkopen!”.
Zonder dat wij er om vragen of toestemming hebben gegeven kwamen Oudste en Jongste thuis met een zakje met daarin zes setjes ansichtkaarten. Op de voorkant staat een door hen gemaakte (kerst)tekening afgedrukt, op de achterkant staat linksonder in kleine letters de naam van hun school en hun eigen naam plus klas. Reuze echt natuurlijk, je eigen ansichtkaart. Maar om mijn kinderen nou als colporteur langs de deuren te laten gaan met deze heus niet goedkope kaarten? Ik dacht het niet. En voor wie en wat eigenlijk?
De begeleidende brief die school er bij levert is nogal vaag. Veel succes met verkoop, wensen ze. Er vallen nog extra setjes na te bestellen hoor. En ze hopen op een goede opbrengst zodat school leuke dingen kan gaan doen. In de wandelgangen (lees; op het schoolplein) hoor ik ook nog iets over Een Goed Doel. Maar in de brief lees ik alleen maar iets over Onze doelen (van de school dus). Ik heb dus eigenlijk geen idee wat ik financieer met het kopen van de kaarten die mijn kinderen ‘maakten’. Eigenlijk is het een afkopen van een schuldgevoel. Hoe kan ik nee zeggen tegen mijn eigen kind dat me vol trots die kaarten laat zien?
Ouders op het schoolplein die drie of vier kinderen hebben zien de bui ook al hangen; niet alleen zij, maar ook de opa’s en oma’s kunnen natuurlijk niet maar van één kind een setje kopen. Hoppa, steeds weer vier keer zes euro in da pocket voor de school?!
Mijn eigen colpateurtjes tegen wil en dank hebben zakelijk instinct genoeg. “Misschien moeten we even langs de buren?”.
Helaas, ik ben de spelbreker deze keer. Ik wil de buren niet op kosten jagen, noch hen het gevoel geven dat ze die kaarten wel moeten kopen als mijn kinderen met grote vragende ogen voor hun deur staan. Ik koop er nog een paar setjes bij en dan kunnen ze per kind een setje weer inleveren op school. Als een soort klein protest tegen deze onduidelijke actie. Als Oudste het durft tenminste, het scheelde namelijk niet veel of ze moest huilen bij het idee dat ze kaarten terug moest brengen naar school. “Maar we moeten ze verkopen!” zegt ze. “Nee hoor lieverd, dat ben je echt niet verplicht” leg ik uit.
Vandaag maar eens school mailen en vragen hoe ze gaan reageren op niet verkochte setjes.
Ik weet dat dit op meer scholen gebeurt. Vertel, hoe werkte dat bij jullie? En ben ik nou de enige die wat ambivalent tegen dit soort acties aankijkt??
Of, of, of, zou ik het gewoon anders moeten zien en doen en die kaarten trots en zonder schaamte overal (en dus hier ook) te koop aan moeten bieden? Want zeg nou zelf, een unieke kans natuurlijk. Zelfgetekende kerstkaarten van Oudste en Jongste van Margje van Vrouwonline. Een unieke kans. A musthave deze winter! 🙂
(foto’s volgen 😉 ).
UPDATE:
Ha kijk, daar zijn ze al:
Nou, die wilt u natuurlijk allemaal 🙂
Ondertussen mailtje naar school met vragen en opmerkingen gestuurd. Benieuwd hoe ze daar op reageren…
