Kijkdoos

“Hè?! Nee. Nee dit ze gaat toch niet doen? Néé! O mijn god, nee. Oh nee ze doet het echt. Neee!” Het is een doodgewone w...

“Hè?! Nee. Nee dit ze gaat toch niet doen? Néé! O mijn god, nee. Oh nee ze doet het echt. Neee!”

Het is een doodgewone woensdagavond en ik ben neergestort op de bank voor de tv. Terwijl ik al zappende in het RTL 4-programma Dit Is Mijn Lijf val word ik geconfronteerd met meer bloot dan ik aankan. Je denkt: wat heeft dit met showbizz en glamour te maken? Verdomd weinig. Zeg gerust dat dit het tegenovergestelde van glamour is. Het is alleen wel goed scoren in de televisiewereld – waar de glamour overigens al lange tijd ver te zoeken is, maar dit terzijde. Woensdagavond werd tv-kijkend Nederland getrakteerd op een blote flamoes in TL-licht en een eendenbek die ervoor zorgde dat geen enkel detail van de vagina in kwestie ongezien bleef.

Nu denk ik al de hele dag aan dat meisje dat op de bank lag bij die glad uitziende dokter. Met haar benen wijd en daar middenin behalve een eendebek ook een draaiende camera. Ze zal heus niet gedrogeerd en gedwongen zijn, maar ik kan me goed voorstellen dat ze achteraf toch niet zo blij is met dit op film vereeuwigde doktersbezoekje. Het arme kind kan nooit meer relaxt een komkommer afrekenen in de supermarkt. De meeste mensen moeten al over een drempel over om met zo’n intiem medisch probleem naar de huisarts te gaan. Laat staan als er een volledig productieteam om je heen dartelt en drie draaiende camera’s staan te zoemen. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat heel Nederland getuige mag zijn van je punani (zelfs het woord ‘vagina’ schrijven kost me moeite) in vol ornaat. Het meisje dacht misschien dat ze met haar optreden bijdroeg aan de medische wetenschap, maar in plaats daarvan besprak Nederland haar de volgende dag gruwelend bij de koffieautomaat.

Een paar weken terug had ik een ongemakkelijk moment in de trein. Ik plofte ergens neer en keek gedachteloos om me heen, tot ik opeens een bekend gezicht zag. Het was de jongen die de dag daarvoor in Dit Is Mijn Lijf verscheen, omdat hij last had van migraine. Gelukkig dus niet een probleem waar pus, bloed of andere lichaamssappen aan te pas komen, maar toch voelde ik me een ontzettende voyeur omdat ik wist dat hij met dit probleem rondloopt. Terwijl ik nog nooit een woord met hem heb uitgewisseld. Het was de trein van Hilversum naar Utrecht en met een ander meisje praatte hij over zijn stage. Luistervink die ik ben kreeg ik door dat hij werkte voor een mediabedrijf. Noem me achterdochtig, maar ik kreeg sterk het vermoeden dat hij door zijn stagebegeleider aangemoedigd is om bij gebrek aan kandidaten ‘effe leuk’ mee te werken aan het item. “Hoofdpijn? Heb je niet een SOA ofzoiets? Hm. Nouja, vooruit!”

Nu is mijn fantasie op hol geslagen en hoop ik vurig dat dit niet zo is gelopen met het meisje van de aflevering van deze week. Dat het vooruitzicht van een positieve beoordeling voor haar een duwtje in de rug was om mee te doen. Dat zo’n stagebegeleider zegt: “Kom op, het is 2011! Daar hoeven we toch niet meer preuts over te doen?” Wat lichaamsdelen van anderen in combinatie met intieme medische problemen betreft kan het wat mij betreft niet preuts genoeg zijn. Ga alsjeblieft met je aambeien, schaamluis en overbeharing naar een huisarts, maar slinger het niet de wijde wereld in. Ik kan het niet aan (maar misschien kijk ik volgende week toch weer).

Laatste nieuws