Terwijl ik een werkpresentatie gaf en rapporten typte, de kinderen naar bed bracht en de afwas deed, op de bank t.v. keek en wat twitterde, twee negerzoenen at en maar bleef kijken of er ook mensen reacties achter hadden gelaten bij mijn blogs op de Telegraafsite, vroeg naar bed ging en een boek ging lezen tot Lief thuis kwam, zaten ergens anders in Nederland familieleden rond het bed van S. om afscheid van hem te nemen.
Ik ken S. niet echt, maar ik heb de verhalen die zijn zus over hem schreef op het world wide web gelezen. Ik las haar blogs en tweets, reageerde een keer op een oproepje om hem post te sturen toen hij weer eens was opgenomen. Zus E. ken ik ook alleen maar via het internet, maar dat haar broer (getrouwd en vader van drie kinderen) zo ziek was, en de manier waarop ze daarover berichtte, dat raakte me. Dus stuurde ik een keertje post. Stortte geld op de rekening van een stichting die door hen was opgericht met het doel geld in te zamelen voor behandelingen tegen kanker die (nog) niet worden vergoed door verzekeraars. En brandde ik kaarsjes als zij haar followers daar, op moeilijke momenten, om vroeg. We branden een kaarsje voor de broer van iemand, vertelde ik Lief dan, als er op klaarlichte dag waxinelichtjes in de vensterbank stonden te vlammen. Hij begon er aan te wennen. Soms was het voor een nichtje van iemand, die een zwaar ongeluk had gehad, soms voor een zieke vader van iemand anders. Hij vraagt nooit verder, wacht of ik iets vertel. Of niet. En dat is dan ook goed. Als het kaarsje uitgaat steekt ie soms een nieuwe aan.
Maandag twitterde E. dat ze alle lichtjes die er waren graag richting haar broer wilde hebben. Het ging niet goed, het ging heel erg slecht. Ik stak twee kaarsjes aan. Eén voor hem en eentje voor haar.
Vandaag zat ik, als een heuse business woman, achter mijn laptopje in het restaurant van een hotel te wachten op een zakelijke afspraak. Ze was vertraagd, smste mijn collega. Ik checkte mijn mail en blog nog maar eens en ging daarna naar facebook. Daar las ik een bericht van E. Dat haar dappere broer had besloten dat hij wilde slapen en dat hij afscheid had genomen van iedereen. Slapen tot in de eeuwigheid, wat verdrietig dat je als vader, partner, broer en vriend, zo’n besluit moet nemen. Ik las het berichtje en voelde de tranen over mijn wangen biggelen. De stoere broer van die lieve E. nam afscheid van de wereld en de wereld van hem. Daar zat ik, met tranen op mijn wangen, in die zakelijke omgeving, opeens te huilen om dit heftige verhaal. Te huilen voor zijn zus, zijn vrouw, zijn kinderen, zijn ouders, zijn vrienden.
“Dit is ons liedje” schreef E., “draai het vandaag”.
Hierbij, voor S. en E. en iedereen om hen heen, plaats ik het op Vrouwonline.
Er brandt vandaag een kaarsje in mijn vensterbank voor iedereen die met dit soort verdriet en deze ziekte moet leven. Sterkte voor nu en later.
