De twee zwaarste nachten uit mijn carrière als moeder achter de rug. Niet fijn, als je er juist graag fris, fruitig en kerstig bij wilt zitten. Je engelachtig wilt gedragen, in plaats van uitgeteld, zuchtend en klagend.
Besefte ik op kerstavond nog hoe gezegend ik me voel met een gezin aan mijn zijde, de daaropvolgende nachten dacht ik daar héél anders over. Nou ja, niet echt natuurlijk, maar om nou te zeggen dat ik driehonderd keer juichend naast mijn bed stond? Nou nee.
Lag ik net éindelijk lekker diep onder de wol, bibberend omdat ik me niet lekker voelde en met mijn mond open omdat mijn neus geen lucht doorliet, hoorde ik wéér een kind. (Dit klinkt alsof ik er acht heb, maar zo voelt dat ’s nachts ook). Mijn hele lijf schreeuwde ‘Nee!’. En toch ging ik weer. Uit angst dat de een de ander weer wakker zou maken.
Na al dat nachtelijk heen en weer geloop, werd ik wakker met héle zware ogen. Hoe lang had ik geslapen? Tweeënhalf uur misschien?
Keel-, kop- en maagpijn. Niet eens zin in koffie. Nou, dan is er echt wat aan de hand.
Het ‘Happy ChristmasÂ’– gevoel was ver te zoeken. En ik had het me nog wel zo mooi voorgesteld allemaal.
Het enige waar ik naar verlangde was een warm bad. En dat hebben we niet.
‘Kom je toch een keer bij ons in bad?’ (In ons bad, bedoel ik). Dat zeggen mensen dan wel eens.
Lief, maar zo werkt het niet.
Ik deed wat gedaan moest worden. Bleef de lieve mama zelve, met hier en daar een zucht en een verwensing, totdat de tranen kwamen. Ik kon niet meer.
Het was eerste kerstdag, en ik dacht echt dat ze me zouden komen halen. Zo was ik er aan toe. Compleet op.
Echt. Ka. Pot.
‘Mama kusjes geven,’ riep Bo toen ze zag dat ik moest huilen. (Ik wilde het niet, maar ik kón niet meer).
Ze kwam een kusje brengen. Troostte me.
‘Stil maar mama…’
Mijn kleine engeltje.
Het gaf me net genoeg energie om weer door te gaan.
En dus deed ik dat maar.
Een beetje laat, maar alsnog: een fijne kerst allemaal!
