Zijn eerste stapje los zette hij op 10-10-10. De weken erna zette hij af en toe een paar stapjes, maar gaf meestal al snel weer de voorkeur aan kruipen.
Eind december liep hij vaak een stapje of zes om vervolgens weer door zijn knieën te zakken. Maar sinds het januari is doet hij het ineens echt: steeds vaker los lopen, in de kamer. En… gisteren voor het eerst ook buiten!
Ik was met Bo en Jippe naar het Sweelinckplein gegaan, hier vlakbij. Expres, want er is gras (dat valt wat zachter), maar ook omdat het zo’n ‘tijdloze’ plek is.
Met Bo heb ik daar ook in die ‘eerste-stapjes-fase’ gefilmd. Het leek me leuk voor ze dat als ze die beelden dan later terugzien dat ze dan ook terug kunnen gaan naar deze plek met de gedachte dat het daar was, hier was, waar ze hun ‘eerste’ stapjes zetten. De huizen die er staan zijn al dik een eeuw oud; die zullen er over een tiental jaren of over een halve eeuw hopelijk nog steeds staan.
Goed. Drie korte filmpjes, van bij elkaar nog geen minuut. Twee op het Sweelinckplein hier niet ver vandaan, en één hier in onze straat. (Aan mijn hand is hij ook de hele straat doorgelopen, de Reinkenstraat door en helemaal door naar het Sweelinckplein, zonder dat ik hem op hoefde te tillen. Zijn grote zus was weer zijn coach: ‘De eerste keer, de eerste keer!’ riep ze bijna de hele weg.)
Gewoon lief, die eerste stapjes, die beentjes, die handjes, en dat koppie erbij.
En zo grappig hoe twee kinderen zo totaal verschillend beginnen met kruipen en lopen. Bo heeft vrijwel niet gekropen, zette met 14 maanden haar eerste stapjes los en was toen letterlijk meteen los. In een paar dagen tijd liep ze echt volledig, ook op het strand. Lekker met die mollige bruine beentjes en op die schattige blote voetjes over het harde zand. En toen ze dat eenmaal kon, deed ze niets anders meer. Als ze liep ging het ook snel, ‘grote’ passen, maar wel dat je denkt ‘wooooo… als dat maar goed gaat’. Jippe daarentegen heeft wél heel lang gekropen en hield ons steeds voor de gek. Dan dachten we dat hij nu écht ging lopen en dan stopte hij er gewoon weer mee. Hij had geen haast, en waarom ook eigenlijk, je kunt in je leven immers nog genoeg lopen.
En nu, met zijn dik zestien maanden, is het toch écht zo ver. En och, wat loopt hij toch schattig…
Kinderen die net lopenÂ… Zo leuk om naar te kijken!
