Ik liep in de richting van een computerzaak (ja, het gaat er echt van komen). Niet beseffende dat het maandagochtend was en de meeste zaken dus gesloten zijn. Ik genoot van het lenteachtige weer. Had mijn winterjas thuisgelaten en voor het eerst weer een dun jackie aan. Snoof de ‘gezonde’ stadslucht op en ademde langzaam weer uit. Hè, hè, even rust. Jippe was net gestopt met huilen en lag met zijn armpjes boven zijn hoofd lief te slapen. Ik passeerde het Sweelinckplein en toen zag ik haar: Tippiwan!
De beruchte ‘Thaise’ au pair uit Gooise Vrouwen.
Die je absoluut niet in de buurt van je huis, laat staan van je kind wil zien. En van jezelf beter ook niet trouwens.
Ik duw de Bugaboo voort. Ja, ik weet het bijna zeker. Ze is het. Een siddering door mijn lijf. Een nanoseconde voel ik me onveilig. Wil ik mijn kind beschermen.
Want ook al was het maar een serie, ook al weet je dat alles verzonnen was, ook al is ze in het echt natuurlijk iemand anders, en ook al lachte ze vriendelijk toen ze naar de wagen keek, je schiet toch even in de ‘oppas’-modus.
Stom is dat hè? Dat je weet dat het niet echt is, dat ze heel iemand anders is en dat je toch even dat unheimische gevoel krijgt? Want wat als ze ineens de échte Tippiwan blijkt? Je weet maar nooit.
Reality en dat wat bedacht is ligt soms dicht bijelkaar. (Vraag maar aan Joran van der Sloot, zou ik bijna willen zeggen. Of was de val van het balkon weer het zoveelste verzinsel? Dat gesnif leek toch niet zo heel echt, vond je wel?)
Maar goed, tegen jezelf zeggen dat het niet echt is, werkt niet. Het gevoel is eral. Net als bij Bo. Die sinds kort ‘s avonds, sinds het gordijn in haar kamertje met rail en al naar beneden is gekomen, ineens een beetje bang is voor ‘dierenbeestenÂ’ in de gordijnen. (Dierenbeesten ja. Geen dieren, geen beesten, nee, ‘dÃerenbeesten’.)
Terug naar Tippiwan. In Den Haag. De setting is anders, dus geen paniek. Ik zie gewoon een mooie vrouw die iets in haar tas zoekt. Die op iemand lijkt te wachten.
De kust is veilig. Ik glimlach en loop door.
Sorry Cystine. Zo heet je echt, zag ik. En ik heb wel eens een reportage van je gezien, in een blad. Met prachtige fotoÂ’s. Van jou en je dochter (Kyana, maar dat moest ik weer even opzoeken). Een artikel waarin je heel leuk naar voren kwam. Gelukkig maar. Want je bent vast gewoon heel aardig.
En trouwens, ik ben ook au pair geweest. In het echt dan. 😉
