Het is koud buiten.
Koud en mistig. Autos, tuinen, het gras, alles lijkt te zijn bedekt met witte tule. Alsof ik zo vanuit mijn gang in een nevelige zwart-wit film ben gestapt. Kleuren zijn naar het Zuiden gevolgen, warmte is gevlucht. De Indian Summer is verdwenen en ineens is het winter. Het is alsof we de herfst dit jaar hebben overgeslagen.
We lopen richting school, mijn twee dochters en ik, en we hebben er de pas in. Koud, laat, afspraken. Die volgorde. “Hup,” roep ik. “Even doorlopen.”
Ik zie iets glimmen, zegt Liz opeens. Ze tuurt naar de grond.
Mooi hè, zeg ik, dat is de rijp die zo glinstert. Ik blijf flink doorstappen. Annabel haar jas is scheef dichtgeknoopt zie ik ineens. Nou ja, dat maak ik op ’t schoolplein wel in orde.
Liz schudt haar hoofd. Het was iets langwerpigs, iets dat op de grond lag.
Een zilverig slakkenspoor misschien?
Nee, het was iets
iets dat je kon oppakken. Het glom. En het regenboogde.
Plotseling is de zwart-wit film verdwenen. Alleen al dat woord doet het grijs voor mijn ogen verdampen. Kleur, zomaar op de stoep. Ondekt en onder woorden gebracht door een meisje van acht dat de wereld nog zonder kaders bekijkt. Het regenboogde.
Echt, ik heb geen idee mijn dochter daar nou eigenlijk zag, daar op de koude dinsdagochtend op de stoep voor ons huis, maar eigenlijk doet dat het er ook niet meer toe. De grootste ontdekkingen worden bij toeval gedaan en er is weinig voor nodig om het hart van een taalliefhebber te doen smelten.
Regenbogen. Het regenboogde.
Wat een fantastisch werkwoord!
