Kijk, zegt buurvrouw C. Dit is nou Wordfeud.
Ze duwt haar Iphone onder mijn neus en ik zie een scherm met letters en vakjes. Het lijkt op een scrabblebord en ik lees horizontaal zult en vis. En verticaal staven. Er zijn vakjes die extra punten geven, die hebben een kleurtje.
Mijn beurt, zegt buurvrouw C. Wil jij een woord bedenken?
Ik neem de Iphone van haar over en bedenk een woord. Mijn tegenstander een vriendin van C. reageert snel en voor ik het weet ben ik een half uur met verschillende mensen aan het wordfeuden. Hoe verslavend is dit!
Het eerste wat ik zeg als Paul even later komt kijken is: Ik wil een Iphone. Gevolgd door: Een Ipod of een Tablet mag ook. Of een Android. Ik ben ineens helemaal op de hoogte.
Ik dacht die dingen niet most zoals je zelf altijd zegt?!
Dat was vóór Wordfeud.
Buurvrouw C. knikt instemmend. Paul, je zult je moeten realiseren dat er een wereld is vóór Wordfeud en een wereld ná Wordfeud.
Wat kost zon apparaat eigenlijk, vraag ik later aan Paul. We zitten samen in de tuin en ik kan mijn gedachten maar niet van Wordfeud afhouden. Zou buurvrouw C. alweer nieuwe spelletjes zonder mij – begonnen zijn? De gedachte is ondragelijk.
Een Ipod is minimaal tweehonderd euro, zegt Paul. “Iphones en Tablets zijn nog veel duurder.”
Wát? Zóveel?” Ik denk aan mijn Nokiaatje van zeventig euro. Doet het nog prima.
Wat heb jij nou? vraagt buurvrouw C. als ze de deur voor me opendoet. Ze werpt een blik op het bord – de helften bij elkaar gehouden door vergeeld tape – in mijn handen. In het midden een roze vlakje met een zwarte ster, links een rijtje verdeling der letters.
Vaasje is het eerste woord, de j ligt op twee keer letterwaarde.
Bovenop het bord staat een houtenbalkje met daarop zeven letters. Ik heb ze blind gepakt en ik heb ook daarna niet gekeken. Voorzichtig geef ik het bord aan C.
Jij bent.
