De Australische Sam Bloom raakte ruim vier jaar geleden verlamd na een ongeluk in Thailand. Ze werd depressief, totdat Penguin in haar leven kwam: een jonge ekster die haar leven veranderde. Nu wordt haar verhaal verfilmd door Reese Witherspoon. Wij geven je alvast een sneak peek, het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia.
Vakantie
"Mijn laatste herinnering van vóór het ongeluk, is het moment waarop ik dacht: beter dan dit gaat het niet worden! Ik zwom met mijn jongens (tien, negen en zeven) in de azuurblauwe zee en keek uit over een prachtig strand met wuivende palmbomen. Het was dag drie van onze gezinsvakantie in Thailand. We genoten van exotische curry’s, gast- vrije mensen en de groene omgeving; onze rondreis was nog maar net begonnen. Dat moment in zee is het laatste dat ik me kan herinneren en dat is maar goed ook. De rest weet ik alleen van de verhalen."
Ongeluk
"Nadat we ons afdroogden zijn we teruggelopen naar het hotel, waar we een kijkje namen op het panoramadak. We hadden gehoord dat het uitzicht daar fantastisch was en terwijl ik met mijn papaja-sap tegen de balustrade leunde, schoot deze plotseling los en stortte ik meer dan vijf meter naar beneden. In paniek renden mijn man en zoons naar de begane grond. Daar lag ik op het beton. Mijn schedel was op verschillende plekken gebroken en ik had inwendige bloedingen. Ook was één long geperforeerd en mijn wervelkolom verbrijzeld. Mijn familie zag dat ik nog leefde, omdat ik vreemde geluiden maakte. De ambulance werd gebeld en met gillende sirenes brachten ze ons naar het plaatselijke ziekenhuis."
Verlamd
"Daar kreeg mijn man van de arts te horen dat ik verlamd was. Ik zou nooit meer kunnen lopen: ik kon alleen nog maar mijn armen, schouders, nek en hoofd bewegen. Tien dagen later werd ik terug gevlogen naar huis. Toen ik daar in het ziekenhuis na een uitgebreide MRI-scan de bevestiging kreeg van mijn verlamming, stortte ik volledig in. Ik trok de lakens van het bed over mijn hoofd en huilde. Was ik maar dood gegaan na het ongeluk. Waarom moest ik verder leven in deze nachtmerrie? Wat was ik nog waard als vrouw en moeder? Ik had altijd gewerkt als verpleegster en wist hoe frustrerend en confronterend het was voor patiënten om een verlamd lijf te hebben. Je bent niet ziek, maar kapot en daar is niets aan te doen."
Boos en verbitterd
"Eenmaal thuis werd ik pas écht geconfronteerd met mijn beperkingen. We wonen vlakbij het strand en iedere ochtend zag ik surfers richting de zee wandelen. Voor het ongeluk ontbrak het mij nooit aan energie. Ik was sportief en genoot van hiken, surfen en zwemmen met de jongens. Ik kon niet stilzitten en was altijd in de weer. Nu zat ik vast in een rolstoel. Ik was boos, depressief en verbitterd. En daar voelde ik me schuldig over, want wat hadden mijn zoons en man aan een verzuurde vrouw en moeder?"
"Hoe lief ze ook waren: ik zag dat mijn gezin ook moeite had met mijn verdriet en de nieuwe situatie. Ze probeerden me op te beuren wanneer ik het allemaal niet meer zag zitten, en merkten steeds vaker dat dit geen effect meer had. Daar werden ze op hun beurt ook radeloos van. Ik probeerde sterk te zijn, maar wanneer ik ’s ochtends wakker werd, wilde ik de rest van de dag blijven liggen en dat gebeurde ook steeds vaker. Totdat, drie maanden later, Penguin in ons leven verscheen."
De rest van het verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.
