De discussie is weer opgelaaid: moeten de media beelden tonen van automutilatie? Of triggert dit zelfbeschadiging? Nicole ter Morsche (27) verwondde zichzelf twaalf jaar lang en besloot met haar ervaring anderen te helpen.
Trigger
“Toen onlangs bij Goede Tijden, Slechte Tijden een personage te zien was die zichzelf beschadigde en in navolging daarvan allerlei mensen op Instagram foto’s van hun verwondingen toonden, gaf mij dat een dubbel gevoel. Ik ben ervoor om het taboe rondom zelfbeschadiging te door- breken en het bespreekbaar te maken. Maar het gaat er ook heel erg om hóe je aandacht vraagt voor dit probleem. Het zomaar tonen van beelden zonder uitleg kan zelfbeschadiging triggeren: zien snijden, doet snijden. Het draait bij aandacht voor automutilatie niet om het tonen van de wonden, maar om het verhaal erachter. De onrust, de spanningen, de trauma’s. Het is goed om in de media te laten zien dat dát het probleem is en dat de oplossing vaak ligt bij psychische hulp”
Straffen
“Ik was twaalf toen ik mezelf voor het eerst met opzet verwondde. Ik sloeg met mijn handen tegen de muur of ik maakte krasjes in mijn huid met een scherp voorwerp. Vaak in mijn bovenbenen, zodat niemand het kon zien als ik kleren aan had. Dat luchtte op. Heel even. Maar het gevoel van schuld en schaamte volgde meteen daarna. Dan voelde ik me weer rot, of beschadigde ik mezelf opnieuw. ”
“Toen ik een jaar of zes was, werd ik op school erg gepest. Er was één meisje dat het altijd op mij had voorzien. Zij maakte bijvoorbeeld krasjes op mijn armen met een scherp voorwerp. Mijn ouders spraken daarover met haar ouders. Maar op het moment dat zij met haar gedrag werd geconfronteerd, was ik zo bang voor haar dat ik mijn beschuldigingen snel weer introk.
Niet de enige
Ik had weinig zelfvertrouwen en voelde me door haar pesterijen steeds kleiner worden. Hoeveel impact het pesten had, merkte ik pas jaren later, toen ik naar de conservatorium-havo ging – ik had een groot talent voor dwarsfluit spelen. Maar al snel voelde ik me daar verloren. De druk om te presteren was enorm. Ik wist zeker dat mijn ouders me van school zouden halen als ze dat zouden weten. Maar het was mijn droom om beroepsmuzikant te worden, en die droom wilde ik niet opgeven. Dus ploeterde ik door en vertelde ik mijn ouders niet hoe slecht het met me ging.
Intussen isoleerde ik me en werd ik steeds depressiever. Ik had nauwelijks contact met medeleerlingen, had het gevoel dat ze toch niet op me zaten te wachten. Als ik thuiskwam en op mijn kamer zat, voelde ik me soms zo waardeloos en eenzaam. En als ik een muziekstuk niet goed genoeg had gespeeld, vond ik dat ik mezelf daarvoor moest straffen. In deze periode begon ik mezelf weer te beschadigen…"
Benieuwd naar het hele verhaal? Je leest het in de nieuwe Grazia die nu in de winkels ligt of HIER voor €0,49 via Blendle.
