Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret…
Naam: Liselotte (35) Relatie: Ja Beroep: Ondernemer, eigen plantenzaak
Leeftijdsverschil
"Vroeger konden mijn broertje Barend en ik uitstekend met elkaar overweg. Barend is maar twee jaar jonger dan ik. We speelden veel samen en ook op vakanties hadden onze ouders geen kind aan ons, omdat wij ons met z’n tweeën goed konden vermaken, waar we ook waren. Toen ik in de puberteit kwam, veranderde dat. Ik kreeg geheimen met vriendinnen en wilde niet dat Barend erbij zat als ik met hen op mijn kamer was. Woest werd ik, als hij dan toch elk kwartier op de deur bonkte. Hij miste onze vertrouwde band natuurlijk. Maar ik besteedde mijn aandacht liever aan jongens uit mijn klas dan aan dat spichtige ventje. In die periode was ons leeftijdsverschil opeens wél te groot."
Ongeluk
"Later ging het weer beter, maar zo close als voorheen werden we nooit meer. Mijn ouders vonden dat jammer. Toen we het huis uit waren, stimuleerden ze ons om elkaar op te zoeken. ‘Jullie hebben alleen elkaar’, zei mijn moeder vaak. Maar het kwam er nooit van, al woonden we dan in dezelfde stad. We troffen elkaar alleen bij onze ouders, voor een kerstdiner of zo. We deelden simpelweg te weinig en hadden kennelijk beiden geen zin om in onze band te investeren. Tot onze ouders overleden, tien jaar geleden. Ze kregen een ongeluk met hun camper, in Zuid-Frankrijk. Mijn vader was op slag dood. Mijn moeder heeft nog op de intensive care gelegen. Maar voordat Barend en ik er waren, was ze al overleden. We stonden in elkaars armen te huilen. Op dat moment voelde ik me ontzettend verbonden met hem. Mijn vriend was er ook bij, en ook hij was in shock om mijn ouders – maar niet zoals Barend en ik. Logisch, het waren onze ouders. We hebben samen een mooie uitvaart geregeld. Mijn broer hield een speech, ik kon dat niet, ik was er te emotioneel voor. Wat was ik trots op hem, hoe hij daar stond, en namens ons tweeën onze ouders eerde."
Pislink
"In de periode erna kwam Barend vaak bij mijn vriend en mij over de vloer. In het begin was dat heel fijn. Maar na een tijdje begon ik me te ergeren. Ik had mijn leven op dat moment al goed op de rit maar mijn broertje maakt er een zooitje van. Hij studeerde weinig, dronk veel. Hij was laks met afspraken, kwam vaak te laat. Maakte ongevraagd bier in ons huis soldaat, alsof het niets was. Hij vroeg ook regelmatig om geld. Van terugbetalen kwam zelden wat terecht. Op een avond is het geklapt. We gingen uit eten bij een pizzeria: mijn vriend, Barend en ik. Mijn broertje zou ons trakteren. Bij het afrekenen bleek hij zijn portemonnee vergeten. Ik werd woedend, dit was vast opzet. Hij reageerde pislink. En ik noemde hem een klaploper. Hij stond op en liep weg."
Eerste stap
"Een dag later stond het geld van de pizza’s op mijn rekening. En al het geleende geld dat nog openstond. Daar was ik blij om, maar als Barend soms dacht dat ik hem zou bedanken, dan kon hij lang wachten. Maanden gingen voorbij. ‘Bel Barend nou eens’, zei mijn vriend soms. Maar ik dacht er niet aan. Mijn broer mocht de eerste stap doen. Maar van zijn kant bleef het ook stil. Maanden werden jaren."
Vastbesloten
"Via via hoorde ik dat hij getrouwd was, verder wist ik niets van hem. Tot ik een half jaar geleden oog in oog met hem stond op een begrafenis van een oude buurjongen. Ik zag hem, hij zag mij – en we begonnen allebei tegelijk te huilen. Het gemis van al die jaren kwam als een golf over ons heen. We vielen elkaar in de armen en hielden elkaar heel stevig vast. Barend en zijn vrouw zijn met mij en mijn vriend mee naar huis gegaan. We hebben de hele avond zitten praten. Niet meer om die stomme ruzie – want dat wás het; stom, kinderachtig, onbenullig – maar over onze levens, onze ouders, het gemis, van hen, én van elkaar. Onze partners vonden het prachtig; het bleek dat ook Barends vrouw vaak had aangedrongen dat hij contact met mij zou opnemen, maar hij was net zo koppig geweest als ik. Nu zien we elkaar weer heel vaak. En het klikt heel goed tussen ons. In dit half jaar tijd tijd is het weer zo vertrouwd met mijn broer geworden dat hij niet meer weg te denken is. Ik wil hem nooit meer missen en ik ben vastbesloten niets meer tussen ons te laten komen. Want het is helemaal waar wat mijn moeder zei; wij hebben alleen elkaar."
